Les Fagnes

 "Tout seul dans le bois?" vroeg een van de vier kranige oude dames die ik tegenkwam, ergens tussen Botrange en Malmedy. Stoer antwoordde ik: "Il n'y a pas de loup méchant," maar mijn opmerking werd niet op prijs gesteld. De dames vertelden dat er daadwerkelijk wolven rondliepen in de Fagnes. Ik kon alleen maar lachen, want mijn Frans was niet goed genoeg voor een diepgaand gesprek. Uiteindelijk gingen we ieder onze eigen weg: zij bergafwaarts, ik bergopwaarts. De etiquette over wie voorrang heeft, ontgaat me nog steeds.

Wandelen in het bos zet je aan het denken. Over triviale zaken, zoals wie voor wie moet wijken op een smal pad, maar ook over de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Hoe verder ik door de reusachtige varens liep en de rivier stroomafwaarts volgde, hoe duidelijker de antwoorden werden. Mijn angst om te verdwalen in de Ardense bossen, en in het leven, is reëel. Maar net als in het echte leven, is het cruciaal wie je op je pad tegenkomt.

Op de eerste dag van mijn wandeling ontmoette ik twee jonge Brugse meiden. Ze spraken me aan omdat ik alleen was, en de volgende dagen zouden we elkaar nog meerdere keren tegenkomen en zelfs bij naam noemen. Zij werden mijn poolster en sociale oplaadpunt. Hoe heerlijk ik het ook vind om alleen te zijn, ook mijn behoefte aan sociaal contact moet zo nu en dan worden bevredigd.

Op de laatste dag werd mijn talenknobbel serieus op de proef gesteld. Een Vlaamse man met een Duitse vrouw kruisten mijn pad, net nadat ik in het ijskoude water had gezwommen. De vrouw sprak Duits, de man Nederlands, en als we elkaar niet begrepen, schakelden we over op Frans of Engels. Ook zij redden mijn dag door me de weg te wijzen door een verwoest landschap.

Veel mensen vragen me hoe ik het doe, zo alleen wandelen. Ik zou het iedereen aanraden. Het is bevrijdend om op jezelf aangewezen te zijn en alleen met jezelf rekening te hoeven houden. Alleen wandelen is als het leven zelf: een reis vol onverwachte wendingen, keuzes en ontmoetingen die je vormen.

Noors water

Vandaag spoel ik het Noors water uit mijn haar. Na een wat ontheemd gevoel door het gemis van de kracht van de bergen , komt eindelijk plaats voor geluk.

Geluk om wat ik heb overwonnen, fysiek en mentaal, samen met mijn sterke man.

Geluk om het besef wat een mooie basis en thuis ik heb om op terug te vallen en te missen. Mijn prachtige dochters op nummer 1. Maar ook de vrienden die mijn hart telkens kunnen vullen met liefde, gelach en nederigheid.

Geluk om mijn nieuwe vriendin waarbij ik telkens op nog gelijkenissen stootte gedurende de week (zelfs onze rugzakken vonden elkaar).

Het is hard om overgeleverd te zijn aan de elementen van de natuur. Kou, onweer, hitte, sneeuw, spekgladde rotsen, en dat allemaal in het grote niks van de Noorse bergen.

We hebben al ons verdriet achter gelaten boven op die berg met dat prachtige uitzicht. We namen enkel liefde en geluk terug mee. En een blaar op mijn dikke teen.

Asemen in de herfst

Ondanks Corona-perikelen en herfstig weer blijven de Asem-gesprekken doorgaan!

Meer en meer psychotherapeuten vinden de weg naar wandelgesprekken als alternatief voor face-to-face gesprekken in deze tijd. De positieve ervaringen hierbij verwonderen mij niet ;)
Het is vroeg donker en daarom wordt meestal op zaterdagochtend afgesproken. Bij regenweer doen we een goeie regenjas en stapschoenen aan. Een teug frisse lucht en vitamine D en je weekend kan beginnen!

Altijd welkom om eens een Asem-gesprek te proberen!

Groetjes, Lobke van Asem

singlesokken

Zoals in elk goed draaiend huishouden heb ik een plaats waar ik single sokken bewaar, ik heb er zelfs een lade aan gewijd.  Door de afwezigheid van een datingapp voor alleenstaande sokken, moet iemand ze op tijd en stond samenbrengen. 

Gisteren had ik 5 minuten de moed gevonden om me met dit huishoudelijk taakje bezig te houden.  Meer zelfs, ik had mijn oudste puberdochter ervan overtuigd dat dit een vermakelijk werkje is.  We sorteerden de vrijgezellen per lengte en kleur.  Wat blijkbaar al genoeg vermaak was voor mijn dochter, want ze vluchtte naar haar kamer.  Toen ik haar achterna riep dat ze me niet alleen mocht laten zei ze droog: “Voor jou geen katten, maar sokken, mama.”  Ik voelde me net een ontpaarde kous, zo tussen die stapeltjes zwart, wit en kleur.

Always remember us this way

Het boek glijdt van mijn schoot terwijl ik doe alsof ik lees, want stiekem ben ik mijn mooie gezin aan het bespieden.  We zitten op een prachtig zandstrand op een eiland en ik maak de ene foto na de andere in mijn hoofd. 
De zilte zeegeur vermengd met Monoi, het geluid van de golven en krijsende kinderen, de smaak van zout en het gevoel van zand tussen mijn tenen.  Clichés zijn er genoeg. 
Mijn oudste dochter, al een jonge vrouw, speelt als een kind in het water.  De jongste dochter met gebruinde huid en door de zon geblondeerd haar giert van het lachen met iets wat de oudste doet.  Mijn knappe man die als een 'tarzan aan zee' met zijn snorkel de grootste vis probeert te ontdekken.  Ze maken samen kunstwerken in het zand, krijgen samen de slappe lach, overwinnen angsten, ..  En ik, ik wil slechts de tijd stil zetten.  Het boek kan even wachten.  I'll always remember us this way.

Always remember us this way

Opti-mist

Na een passage in Boerenhol arriveren we in wat het rustigste plaatstje van Zeeland lijkt.  We logeren er bij een oud boerenkoppel met 'Vrienden op de fiets'.  Het koppel woont al 59 jaar in hetzelfde huis, vroeger met 5 kinderen en tulpen telend.  Nu is de man kromgetrokken van de reuma, maar je ziet nog het plezier in zijn ogen als hij met een Sergio Herman-accent vertelt over de vele keren dat hij met de fiets naar Brugge trok.  De vrouw houdt kranig de boerderij schoon en gaat 's morgens badmintonnen.  We mogen er in de oude slaapkamer van hun kinderen slapen, de krakende vloer verraadt hoe dicht bij elkaar het gezin geleefd moet hebben.  Er hangt een bordje in de kamer die me doet glimlachen, ik zie het de boer met een glinstering in zijn ogen ophangen toen de kinderen het huis uit gingen en hij de trap nog op kon.  Wij stadsmussen kunnen nog iets leren van de boeren: de mist trekt altijd op!

Imposter

Sinds kort geef ik oplossingsgerichte training aan de (nieuwe) collega bemiddelaars binnen GTB.  Of zoals het binnen GTB genoemd wordt, klant- en krachtgericht bemiddelen.  Ik ben op dit moment nog in de leer bij mijn briljante collega Lisa, maar vanaf september wordt er verwacht dat ik op mijn eigen benen sta.  Ik heb al een klein intervisie-groepje in West-Vlaanderen en dat loopt zeer goed, achteraf krijg ik meestal positieve reacties, maar een 3-daagse opleiding oplossingsgericht werken aan collega’s uit heel Vlaanderen geven boezemt me toch wel wat angst in.  Ik denk dat ik door de mand ga vallen.  Dat ik toch niet zo’n oplossingsgerichte experte ben als iedereen denkt dat ik ben.  En ja, dat gevoel heb ik ook na 4 jaar opleiding binnen Korzybski, na tal van goedlopende trajecten omwille van mijn oplossingsgerichte aanpak, zowel in GTB als in mijn Asemtherapie.  Een vriendin zei me eens dat ik het Imposter Syndroom heb, dat ik een constante angst heb dat mensen me zullen zien zoals ik mezelf zie en ik toch niet zou goed zou zijn als men denkt.  Nu zou ik niet oplossingsgericht geschoold zijn om mezelf het tegendeel te willen bewijzen.  Dus begon mijn innerlijke dialoog met de vraag wat ik nodig heb om me zelfzekerder te voelen als ik de september-training geef.  Het eerste antwoord was makkelijk: een goeie voorbereiding.  Ik ben als therapeut voor mezelf zeer streng en stelde de ‘wat nog?’-vraag tot ik die niet meer kon beantwoorden.  Ik heb nog 4 maanden om alles uit te voeren.  Ik wil op een schaal van 1 tot 10 (waar 10 de perfecte oplossingsgerichte trainer is) naar een 8 gaan, dat lukt me wel.  Het hoeft niet altijd perfect te zijn en zoals ik al veel hoorde, mijn enthousiasme en ‘ontwapenende glimlach’ maken veel goed! (denk ik, hoop ik ;))