12 juli 2008, een zwoele zomerdag waarvan we
er niet veel meer hebben. Ik was bijna 6 maanden zwanger van mijn jongste
dochter. Leonard Cohen liet voor de
laatste keer zijn mooie stem horen in het idyllische Brugse
minnewaterpark. En ik mocht erbij
zijn. Een beetje achteraan omdat mijn al
wat zwaardere buik niet meer tussen een
massa paste. Zijn versie van Anthem, één
van die liedjes waarvan ik mijn levensvisie gemaakt heb, werd perfect
gebracht.
Nu, bijna 10 jaar later, moest ik aan dat
moment terug denken na een gesprek met mijn hoogzwangere zusje. Die onzekerheid die bij het bijna moeder
worden komt kon ze zeer mooi uitdrukken.
Ik sprak haar met Cohen in
mijn gedachten. Een perfecte
moeder/huisvrouw (of huisman, maar laat ik het hier over de vrouw hebben) is imperfect. Het
is de moeder die de afwas laat staan om een gezelschapspelletje met haar
kinderen te spelen. Het is de vrouw die
ramen enkel poetst wanneer de zon toont hoe vuil ze zijn na een donkere
winter. Het is eens je geduld verliezen en roepen op je kinderen om achteraf sorry te kunnen zeggen. Het is de kat die in bed mag
slapen tijdens die ene avond waarop je man niet thuis is. Het is je eigenzinnige dochter haar eigen kleren laten uitkiezen en haar in een bonte kleurenverzameling naar school doen vertrekken. Het is de tuin die een thuis is voor zeldzame
mussen omdat hij zelden verzorgd wordt.
Het is op zondagochtend in je pyjama blijven zitten terwijl je 9-jarige
dochter naar de bakker gaat. Het is koffie drinken met een vriendin in plaats van je huishouden doen. Het is alles behalve een reclame uit de jaren '50.
De perfecte
huisvrouw is de luie huisvrouw.
Of zoals Cohen het zegt: “There is a crack in everything, that’s how the
light gets in”
